محمود طياري

دختر مثل کفتره.بگیرش زود، وگرنه می‌پره!

در این نمایش، دختری به خاطر دلبستگی به مادر، با درک بالنده‌ای از کار در روستا، به پسری نه دوره گرد، اما عاشق آب و بندر، که هفت سالی هم او را نشانده و راهی‌ی آبادان است، “نه!” می‌گوید :
“مادرم  دلش  به دو چیز خوشه . به من و این چوب بستی که باهاش حصیر می‌بافه. اگه خیال می‌کنی حرفت به من کارگره، در اشتباهی. ولش نمی‌کنم بیام ، دق مرگ شه!”
“چاقو، ضامنِ آهوست!”  نوشته‌ی محمود طیاری، که بیست و سومین اثر نمایشیِ اوست، به تأکید نویسنده و لابد به خاطرِ”روی‌کردِ کارگردان‌ها به متونِ اقتباسی یا من‌‌درآوردی“، سال‌هاست معطلِ اجرا مانده است!